Groot contrast: van woestijn naar de zee

Goeienaand!

Na onze laatste blog hebben we besloten om de lange tocht naar Swakopmund toch later te beginnen. Waarom? We wilden toch nog een keer de Sossusvlei in gaan om naast “Big Daddy”, ook “Dune 45” te beklimmen. We zijn om 5 uur opgestaan en stonden om 6 uur in de rij voor de poort. Na 50 km arriveerden we bij de duinen en konden als een van de eerste de duin op. Een flinke klim later stonden we in de ochtendzon op de duin te genieten van het uitzicht. Wow!

Hierna terug naar de lodge om te douchen, in te pakken en op weg te gaan naar Swakopmund.

De weg bestond alleen uit gravel zoals we reeds hadden voorspeld, onderweg zijn we nog wel de Steenbokskeerkring gepasseerd.

Aangezien we nu richting de kust trokken was het landschap afwisselender met veel groene stukken met net voor de kust nog enorme duinen.

’s Avonds genoten van de zonsondergang in de Tiger Reef bar op het strand en eten op de oude jetty uit 1905. Maar wat een contrast, bij duin 45 meer dan 40°C en bij de zonsondergang slechts 13°C!

Vrijdagmorgen was het toch weer vroeg opstaan voor onze robben en dolfijnen tour. Een grote catamaran met aan boord nog 15 andere gasten heeft ons de hele Walvisbaai laten zien. Met Pelikanen en een pelsrob op en rond de boot was de tocht nooit saai. Na een uur varen bereikten we het strand aan de andere kant van de baai waar duizenden pelsrobben lagen. Fantastisch om te zien, maar minder om te ruiken…

Onze route ging verder naar de open zijde van de Atlantic om daar op zoek te gaan naar dolfijnen. Na een kwartiertje varen zagen we de eerste dolfijnen bij de boot. Echt zoals in films; de dolfijnen onder, naast en voor de boot. Zo dicht bij dat foto’s maken nauwelijks te doen was.

Onderweg terug naar de haven werd er aan boord een lunch geserveerd van verschillende koude gerechten. Waaronder verse oesters welke lokaal worden gekweekt. Gelukkig voor Ar werd er aan onze tafel nauwelijks van de oesters gegeten en had hij ook een fles tabasco bemachtigd.

De middag hadden we niets gepland en na een stop bij het info centrum van Walvisbaai hoorden we dat er een grote zoutmijn bij de lagune was en dat ook “Dune 7” nabij was. Helaas voor ons waren de activiteiten bij de duin alleen in de ochtend, welke wij dus al op de boot hadden doorgebracht.

Met de auto zijn we vervolgens de lagune rondgereden en hebben duizenden Flamingo’s gezien; super. De zoutmijn was ook interessant om te zien; de mijnfirma heeft namelijk een zoutweg rond het complex aangelegd, waardoor alle stadia van de zoutwinning te zien zijn en deze weg is openbaar. De zoutvlakte betreden was niet toegestaan, maar ja hoe krijg je anders de mooiste foto....

Door de hoge concentratie mineralen in het steeds verder verrijkte water kleurt dit helemaal roze. Het zout blijft gelukkig gewoon wit.

Na enige twijfel zijn we dan toch nog doorgereden naar “Dune 7” en na nog iets meer aarzelen hebben we deze toch ook nog maar beklommen. Ook hier weer een schitterend uitzicht over het duinlandschap en de zee. We hebben wel besloten dat dit echt de laatste beklimming is geweest. En onze kuiten ook!

Morgen is weer een reisdag (uiteraard over gravel) met als bestemming Khorixas, een overnachtingsplaats om de afstand naar het Etosha NP te verdelen. En zondag door naar Etosha, kijken of we daar nog wat zebra’s en olifanten kunnen spotten!

Herzliche Grüße aus Swakopmund!

AAE